Τίτλος πρωτότυπου: Neurosis and humana growth The struggle towards self realization Αθήνα 1978 σελ. 213 Πάρα πολύ καλή κατάσταση εξαντλημένο, εκτός κυκλοφορίας

Η νευρωτική διεργασία είναι μια ειδική μορφή της ανάπτυξης του ανθρώπου και λόγω της απώλειας εποικοδομητικών δραστηριοτήτων, που συνεπάγεται – είναι μια ιδιαίτερα ατυχής συνεργασία. Δεν είναι μόνο στην ποιότητά της διαφορετική από την υγιή ανάπτυξη του ανθρώπου μα, σε μεγαλύτερη έκταση απ’ ότι διαπιστώνουμε, είναι αντίθετη απ’ αυτή κατά πολλούς τρόπους. Κάτω από ευνοϊκές συνθήκες οι δραστηριότητες του ανθρώπου εντάσσονται μέσα στα πλαίσια της πραγμάτωσης των δικών του δυνατοτήτων.
Η τέτοια ανάπτυξη δεν είναι καθόλου ομοιόμορφη. Ανάλογα με την ιδιαίτερή του ιδιοσυστασία, τις ικανότητες, τις κλίσεις και τις συνθήκες της πρώιμης και μετέπειτα ζωής του, μπορεί να γίνει μαλακότερος ή σκληρότερος, πιο επιφυλακτικός ή να εμπιστεύεται τους άλλους πιο πολύ, να στηρίζεται περισσότερο ή λιγότερο στον εαυτό του, να γίνει πιο ενδοστρεφής ή πιο εξωστρεφής. Και μπορεί να αναπτύξει τα ειδικά χαρίσματά του. Μα οπουδήποτε κι αν τον οδηγήσει η πορεία του, είναι τις δικές του δυνατότητες που αναπτύσσει. […]

Self and others, Αθήνα 1976, Α έκδοση, σελ. 224 Πάρα πολύ καλή κατάσταση 14*21 Μαλακό Εξώφυλλο

Ο άνθρωπος θεωρεί πολλά πράγματα σαν δεδομένα: λόγου χάρη, ότι διαθέτει ένα σώμα που έχει εσωτερικό και εξωτερικό, ότι ξεκίνησε με τη γέννησή του και ότι τελειώνει βιολογικά με το θάνατό του, ότι κατέχει μία θέση στο χρόνο, ότι υφίσταται σαν συνεχές ον από τον έναν ως τον άλλον τόπο κι από τη μία ως την άλλη στιγμή. Το συνηθισμένο άτομο δε διαλογίζεται γι’ αυτά τα βασικά στοιχεία του είναι του, θεωρεί τον τρόπο του να βιώνει τον εαυτό του και τους άλλους σαν αληθινό. Ωστόσο, ορισμένοι άνθρωποι δεν τον θεωρούν. Ονομάζεται συχνά σχιζοειδείς. Ακόμα περισσότερο, ο σχιζοφρενής δεν θεωρεί δεδομένο το άτομό του (και τα άλλα άτομα) σαν να είναι επαρκώς ενσαρκωμένο, ζωντανό, πραγματικό, ουσιαστικό και συνεχές ον, που βρίσκεται σ’ ένα χώρο μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και σ’ ένα διαφορετικό χώρο μια διαφορετική χρονική στιγμή, παραμένοντας συνέχεια το «ίδιο». Με την αίσθηση ότι ο εαυτός του είναι το ενεργητικό υποκείμενο των ίδιων των πράξεών του και όχι ρομπότ, μηχανή, πράγμα, στερείται επίσης την αίσθηση ότι είναι ο δημιουργός των αντιλήψεών του και αισθάνεται ότι κάποιος άλλος χρησιμοποιεί τα μάτια του, τα αυτιά του κτλ.