Οι στρατιώτες (stradioti) ήταν στρατιωτικά σώματα που έδρασαν από τον 15ο (μετά την Άλωση) μέχρι και τον 17ο αιώνα κατά των Τούρκων αυτόνομα ή στο πλευρό των Βενετών
Απόσπασμα: Μέρος της αθλιότητας της ιστορίας μου ίσως και να υπήρξε σύμφυτο με τις περιστάσεις. Για χρόνια, ζούσαμε όπως-όπως ο ένας με τον άλλον μέσα στη γυμνή έρημο, κάτω από τον αδιάφορο ουρανό. Τη μέρα, ο ήλιος μας συντάραζε και ζαλιζόμαστε από τον βασανιστικό άνεμο. Τη νύχτα, ποτίζαμε από την υγρασία και αισθανόμαστε ασήμαντοι κάτω από τις αναρίθμητες σιωπές των άστρων. Ήμαστε ένας εγωκεντρικός στρατός χωρίς παρελάσεις ή τυπικούς χαιρετισμούς, αφοσιωμένος στην ελευθερία – το δεύτερο από τα βασικά πιστεύω του ανθρώπου. Ήταν μια επιδίωξη τόσο άπληστη, που κατέτρωγε όλες τις δυνάμεις μας· μια ελπίδα τόσο υπέρτατη, που μπροστά στη λάμψη της έσβηναν οι αρχικές μας φιλοδοξίες.
Ο ρόλος των στρατιωτικών στην εξέλιξη της ιστορίας μας είναι ένα θέμα πολύ σοβαρό, που δεν έχει μελετηθεί συνολικά. Διάφορες στρατιωτικές “επαναστάσεις” ή πραξικοπήματα έχουν απασχολήσει τους ιστορικούς αλλ’ έχουν εκτιμηθεί μεμονωμένα. Συνεπώς δεν υπάρχει μια γενική εκτίμηση των πολιτικών δραστηριοτήτων των αξιωματικών και υπαξιωματικών των ενόπλων μας δυνάμεων. (. . .) Προκύπτουν δυο βασικά συμπεράσματα: πρώτον ότι από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μέχρι το 1975 ήταν συχνές οι επεμβάσεις του στρατού. Δεύτερον ότι μέχρι το 1922 μερικές από τις επεμβάσεις αυτές ήταν δικαιολογημένες και ωφέλησαν την πορεία του έθνους μας, ενώ αντίθετα οι μετά το 1922 επεμβάσεις ήταν όλες επιζήμιες. (. . .)