Συγγραφέας: Νικόλαος Λούβαρις Εκδόσεις: Βιβλιογνωσία (Κουλτούρα) Ημ.Έκδοσης: 2012 Σελίδες: 60 (14*21)Μαλακό Εξώφυλλο 

Σειρά: Άγνωστα και Χαμένα Κείμενα

Πενήντα και πλέον χρόνια παρήλθαν από την αποδημία του δασκάλου, του διανοούμενου, του μύστη Νικολάου Λούβαρι. Το έργο του εν πολλοίς ξεχασμένο από τους παλαιούς και παντελώς άγνωστο από τους νέους στέκει σαν διαμάντι κρυμμένο και περιμένει την ανάσυρσή του από τη σκόνη της ιστορίας και από την αδιαφορία των συγχρόνων “θεολογούντων”. Η πολυσχιδής, ακάματη και πλήρους δράσεως προσωπικότητα και σκέψη όμως δεν λησμονήθηκε ούτε “αποσβέστηκε” από τη μνήμη, αλλά προπάντων από την καρδιά των μαθητών που τόσο αγάπησε και όσων τον μελέτησαν με αφοσίωση και ειλικρινή σεβασμό. Μακρινός μαθητής του -αν και δεν τον γνώρισα- αισθάνομαι και εγώ.
Αρχίζοντας μία προσπάθεια που φοιτητής ονειρεύτηκα θα επιδιώξω να αναδημοσιεύσω έργα του μεγάλου δασκάλου όπως και να επανεκδώσω άλλα δημοσιευμένα με τη μορφή άρθρων και επιφυλλίδων σε περιοδικά και εφημερίδες δυσεύρετα αν όχι πολύ σπάνια σήμερα.
Αρχή κάνω με τη διατριβή του “Η εις πνεύματα πίστις κατά τους περί Χριστόν χρόνους”, η οποία τυπώθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1920 και αναγνωρίστηκε ως διδακτορική διατριβή από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1921. Πρόκειται για κείμενο έντονα συνθετικό, αλλά ταυτόχρονα συνοπτικό. Γραμμένο κατά τα χρόνια της νεότητάς του είναι πλούσιο σε βιβλιογραφία και σαφώς αποδεικνύει ένα βαθύ γνώστη της σύγχρονής του επιστήμης. Το πρώτο άλλωστε -από όσο γνωρίζω- που τόσο ως προς τη δομή όσο και τη συγγραφή ανταποκρίνεται στην έννοια της διδακτορικής εργασίας όπως τη νοούμε ακόμη και σήμερα. Δεν αρκείται στη συστηματική καταγραφή μόνον του υλικού του, αλλά και επιγραμματικά μέσα σε αυτό τον λανθάνοντα ποιητικό λόγο προβαίνει σε κρίσεις ιδεών και διδασκαλιών. Κυρίαρχη αντίληψη διατυπωμένη από τη θέση της συγκριτικής μελέτης των θρησκειών είναι ότι η γέννηση, η εξέλιξη της διδασκαλίας περί πνευμάτων κινείται από το πρωτόγονο και ατελές προς το τέλειο και αιώνιο που βρίσκει την πλήρωσή του στον Χριστιανισμό, κάτι που αποδεικνύεται φυσικά και αβίαστα μέσα από την ιστορική διαδοχή των ιδεών και των παραστάσεων, φιλοσοφικών και θρησκευτικών.
Με κριτική ματιά και βαθιά στοχαστική διάθεση -που ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται στη σκέψη του- μαγεύει και προβληματίζει τον αναγνώστη, διδάσκει τον μαθητή, μεταγγίζει την επιστήμη στον άνθρωπο της εποχής του. Αυτό άλλωστε ήταν και το πρώτο -ίσως και μοναδικό του- μέλημα. Η αγάπη για τον άνθρωπο, τον επιστήμονα, την πατρίδα του που τόσο λάτρεψε και έδωσε όλες τις δυνάμεις της ψυχής του για να τη δει καλύτερη.